"Οι απόψεις ενός κλόουν" Χάϊνριχ Μπελ

"Εγώ είμαι κλόουν" του λέω " και μάλιστα καλός, παρά την τωρινή μου φήμη. Και υπάρχει ένα καθολικό πλάσμα που το χρειάζομαι επιτακτικά: η Μαρί - αλλά μου την κλέψατε". 

Ο 27χρονος Χανς Σνηρ είναι κλόουν, δηλώνει όμως επίσημα κωμικός, δεν καταβάλλει τον οβολό του σε καμιά εκκλησία και αγαπά τη Μαρί. Πάντα αγαπούσε τη Μαρί. Αλλά η Μαρί διάλεξε να ζήσει μια πιο φυσιολογική ζωή, μέσα από την ασφάλεια που της προσφέρει ένας ιερέας σύζυγος. Εν ολίγοις η Μαρί τον παράτησε.
Από όταν τον παράτησε και αφού καμιά από τις δοκιμασμένες μεθόδους ανακούφισης των κακών της μοίρας του (μελαγχολία, πονοκέφαλος, αδιαφορία και μονογαμία) καταφεύγει σε πιο δραστικά μέτρα για να απαλλαγεί από τις συμφορές του.
Το αλκοόλ όμως έχει ως αποτέλεσμα να πέφτει στην πιο οδυνηρή γκάφα που μπορεί να διαπράξει ένας κλόουν. Γελάει με τα ευρήματα του εξαναγκάζοντας τον σε φρικτό εξευτελισμό. Και τότε αποφασίζει να ζητήσει βοήθεια.

Ο Χανς επιστρέφει στη Βόννη απένταρος, τραυματισμένος και βαθιά πληγωμένος. Μέσα από το διαμέρισμα του μας εξιστορεί τη ζωή του.
Μας μιλά για τα έξι χρόνια που πέρασε με τη Μαρί όταν έκαναν μαζί περιοδείες σε όλη την Ευρώπη δίνοντας παραστάσεις ως κλόουν και ζώντας μια μποέμικη ζωή. Χώρεσαν πολλά στα έξι τους χρόνια. Ομορφιές, στιγμές, ταξίδια, εμπειρίες. Και όλα ήταν αληθινά χωρίς βιτρίνες, ψευτιές και στολίδια. Όλες τους οι αλήθειες εκεί. Και ο ερωτάς τους εκεί, ζωντανός και πολλά υποσχόμενος.

Ο αποκηρυγμένος από την οικογένεια του Χανς, μιλάει για τη δουλειά του που λατρεύει. Ήθελε να είναι κλόουν γιατί μόνο αυτό του άρεσε να κάνει. Όταν είχε ανακοινώσει στην πλούσια οικογένεια του τα επαγγελματικά του σχέδια όλοι παρακάλεσαν να εννοεί πως θέλει να γίνει ηθοποιός, μίμος ή κάτι τέτοιο πιο υποφερτό για το κύρος τους. Όχι ένας απλός κλόουν του δρόμου. Μα ο Χανς ήθελε να είναι κλόουν. Και ήθελε να είναι μαζί με τη Μαρί. Στο τέλος του στοίχισαν και τα δυο. 

Οι απόψεις ενός κλόουν έχουν μέσα τους λίγο από την ιστορία της μεταπολεμικής Γερμανίας, λίγο από θρησκείες και δόγματα, σαρκασμό αλλά και αυτοσαρκασμό, πολύ έρωτα, άφθονο χιούμορ και απεριόριστη θλίψη. 

"Το 'χα ξεχάσει πως ήταν απόκριες. Πολύ βολική σύμπτωση. Υπάρχει καλύτερο για τον επαγγελματία παρά να βρεθεί ανάμεσα σε ερασιτέχνες;"

Ένας έρωτας που έχει τελειώσει. Ένας άντρας που κλαίει στη μπανιέρα του διαμερίσματος του και που σαν ζητιάνος αναποδογυρίζει το καπέλο του στα σκαλιά του σταθμού περιμένοντας εκείνη να γυρίσει από το ταξίδι του μέλιτος. 

Ένα βιβλίο βαθιά θλιμμένο. Βαθιά ερωτικό. Ένα βιβλίο που ξεμπροστιάζει τις αλήθειες της ανθρώπινης ύπαρξης χωρίς ίχνος προσπάθειας εξωραϊσμού και ευγένειας.  Ένα βιβλίο που δεν ξέρει να λέει ψέματα. Ένα βιβλίο που πονάει.

Ένα μικρό διαμαντάκι. 

Αν πέσει στα χέρια σας, μην το διαβάσετε απλώς. Ζήστε το! είναι από τα λίγα βιβλία που αν το πιάσεις στα χέρια σου χρεώνεσαι να το ζήσεις κιόλας! Κι όσα χρόνια κι αν περάσουν από όταν το διαβάσεις εκείνη η θλίψη στην ψυχή σου δε σε εγκαταλείπει όποτε το πιάνεις στα χέρια σου.
Μπορεί να φταίει που είναι γραμμένο σε πρώτο πρόσωπο ή που είναι ολόγυμνο, χωρίς μπογιές στα μάγουλα του κλόουν ή φανταχτερά ρούχα ή ακόμη μπορεί και να φταίει που δε λέρωσε τις σελίδες του ούτε μισό ψέμα. 

Η σιωπή είναι σπουδαίο όπλο, πάντα.