Η Νατάσσα Καραμανλή έκανε ένα πείραμα, ένα βιβλίο με δύο ιστορίες, με δύο εξώφυλλα. Δύο ιστορίες, που αλληλοσυμπληρώνουν η μία την άλλη και κρύβουν τόσο πόνο, μα θέλω να πιστεύω και τόση λύτρωση...
Μοιράστηκε μαζί μας τις σκέψεις και τα συναισθήματά της και αυτό που θαυμάσαμε ήταν η δύναμη που έχει να μετατρέψει τον πόνο σε κάτι δημιουργικό. Αφήστε το να σας αγγίξει κι εσάς και πού ξέρετε ...μπορεί να βρείτε κι εσείς διαφυγή από τον πόνο.
«Το μπλουζ της Κυριακής» που απέσπασε το Α' βραβείο του Ομίλου για την UNESCO Τεχνών Λόγου και Επιστημών Ελλάδος, πραγματεύεται το διάλογο της ηρωίδας με τον χρόνιο πόνο μιας αυτοάνοσης πάθησης. Ο πόνος δημιουργεί δυσαρέσκεια, ανασφάλεια και ερωτηματικά. Με αυτά μάχεται η ηρωίδα, πασχίζοντας να ελευθερωθεί όχι μόνο από τον πόνο, μα και από τα βαθύτερα εσωτερικά της προβλήματα.
Ο "Ωτακουστής" το δεύτερο βιβλίο είναι μια θεατρική νουβέλα. Άλλοτε ποιητική ή σκληρή, ενίοτε με λέξεις που μοιάζουν πρόκες, κατορθώνει να παντρέψει τον ψυχολογικό τρόμο με μια δραματική πλοκή.
Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Ελκυστής υπό την αιγίδα του ομίλου για την Unesco Τεχνών, Λόγου και Επιστημών Ελλάδος.
Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Ελκυστής υπό την αιγίδα του ομίλου για την Unesco Τεχνών, Λόγου και Επιστημών Ελλάδος.
Το μπλουζ της Κυριακής
Ένας μονόλογος θεατρικός μιας γυναίκας που έχει υπάρξει κόρη, εγγονή, έφηβη και τώρα είναι πλέον μάνα...και μόνη.
Αναζητά τον εαυτό της, τα όνειρά της και παλεύει με τον χρόνιο πόνο στο σώμα της. Μόνη της μια βροχερή Κυριακή ακούγοντας μπλουζ.
Οι σημερινοί ενήλικες, τα πρώην παιδιά, μετρούν λάθη και ρίχνουν κατηγορίες στους γονείς. Γενιά την γενιά το χάσμα μεγαλώνει και οι τύψεις, οι ενοχές τριβελίζουν το μυαλό. Παίρνανε από γονιό σε παιδί και γίνεται ένας φαύλος κύκλος.
Μα τελικά ποιός πόνος είναι χειρότερος; Του σώματος ή της ψυχής;
Αναζητά τον εαυτό της, τα όνειρά της και παλεύει με τον χρόνιο πόνο στο σώμα της. Μόνη της μια βροχερή Κυριακή ακούγοντας μπλουζ.
Οι σημερινοί ενήλικες, τα πρώην παιδιά, μετρούν λάθη και ρίχνουν κατηγορίες στους γονείς. Γενιά την γενιά το χάσμα μεγαλώνει και οι τύψεις, οι ενοχές τριβελίζουν το μυαλό. Παίρνανε από γονιό σε παιδί και γίνεται ένας φαύλος κύκλος.
Μα τελικά ποιός πόνος είναι χειρότερος; Του σώματος ή της ψυχής;
Δεν ήξερα τι να περιμένω. Δεν ήξερα πως θα καταλήξει. Διαβάζοντας γραμμή γραμμή, όλο και σε βυθίζει σε απέραντη μοναξιά και πόνο.
Δεν σου δίνει καμιά πληροφορία για την πρωταγωνίστρια, παρά μόνο στο τέλος. Εκεί η συγγραφέας σου δίνει όλα τα στοιχεία και εσύ ενώνεις τα κομμάτια. Εκεί αντιλαμβάνεσαι τι έχει συμβεί και κυρίως, ποια είναι η πρωταγωνίστρια.
Πρόκειται για ένα μονόλογο, μια φανταστική ιστορία, που όμως θα μπορούσαμε να πούμε πως πέρα από την μυθοπλασία, κρύβει μια μεγάλη πραγματικότητα του πόσο μόνοι νιώθουν οι άνθρωποι.
Η Νατάσσα, μας δίνει λέξεις και συναισθήματα, σκέψεις και προβληματισμούς, για το αιώνιο ερώτημα της ανθρωπότητας...τον θάνατο, αλλά και την ζωή. Ένιωσα πως πολλές φορές οι ζωντανοί όσο και να θέλουν δεν νιώθουν, δεν ζουν. Παλεύουν και απλά περνούν οι ημέρες.
Και κάπου εκεί...υπάρχουν κι άλλοι γύρω μας κι ας μην τους βλέπουμε, κι ας μην τους ακούμε ...εκείνοι, βλέπουν τα πράγματα με τα δικά τους μάτια. Και ίσως παλεύουν ακόμη για την ψυχή τους.
Ο πόνος τελειώνει άραγε κάποτε;
Το μπλουζ της Κυριακής έχει κάποια δικά μου στοιχεία. Όμως, φέρει τις σφραγίδες κι άλλων μορφών, εκείνων που σμίλεψαν την προσωπικότητά μου. Κι εκείνες με τη σειρά τους, αποτύπωσαν τα δικά τους χνάρια μέσα μου. Τις δικές τους μνήμες. Όλες μαζί λοιπόν, τραγουδούν σχεδόν το ίδιο μπλουζ. Σε διαφορετικούς χρόνους, αλλά με την ίδια ένταση και πάθος. Οι ιστορίες των ηρωίδων δεν επαναλαμβάνονται απλά, αλλά ταυτίζονται σε σημείο που η μια μπερδεύεται μέσα στην άλλη. Οι πιο σημαντικές φιγούρες πλάι μας, είναι συνήθως οι μητέρες κι οι γιαγιάδες μας. Αφουγκράστηκα τους στεναγμούς τους και τους ταίριαξα μαζί με τους δικούς μου ένα ανίερο μπλουζ.
Δεν σου δίνει καμιά πληροφορία για την πρωταγωνίστρια, παρά μόνο στο τέλος. Εκεί η συγγραφέας σου δίνει όλα τα στοιχεία και εσύ ενώνεις τα κομμάτια. Εκεί αντιλαμβάνεσαι τι έχει συμβεί και κυρίως, ποια είναι η πρωταγωνίστρια.
Πρόκειται για ένα μονόλογο, μια φανταστική ιστορία, που όμως θα μπορούσαμε να πούμε πως πέρα από την μυθοπλασία, κρύβει μια μεγάλη πραγματικότητα του πόσο μόνοι νιώθουν οι άνθρωποι.
Η Νατάσσα, μας δίνει λέξεις και συναισθήματα, σκέψεις και προβληματισμούς, για το αιώνιο ερώτημα της ανθρωπότητας...τον θάνατο, αλλά και την ζωή. Ένιωσα πως πολλές φορές οι ζωντανοί όσο και να θέλουν δεν νιώθουν, δεν ζουν. Παλεύουν και απλά περνούν οι ημέρες.
Και κάπου εκεί...υπάρχουν κι άλλοι γύρω μας κι ας μην τους βλέπουμε, κι ας μην τους ακούμε ...εκείνοι, βλέπουν τα πράγματα με τα δικά τους μάτια. Και ίσως παλεύουν ακόμη για την ψυχή τους.
Ο πόνος τελειώνει άραγε κάποτε;
Η Νατάσσα μας εξομοληγήτε...
Το μπλουζ της Κυριακής έχει κάποια δικά μου στοιχεία. Όμως, φέρει τις σφραγίδες κι άλλων μορφών, εκείνων που σμίλεψαν την προσωπικότητά μου. Κι εκείνες με τη σειρά τους, αποτύπωσαν τα δικά τους χνάρια μέσα μου. Τις δικές τους μνήμες. Όλες μαζί λοιπόν, τραγουδούν σχεδόν το ίδιο μπλουζ. Σε διαφορετικούς χρόνους, αλλά με την ίδια ένταση και πάθος. Οι ιστορίες των ηρωίδων δεν επαναλαμβάνονται απλά, αλλά ταυτίζονται σε σημείο που η μια μπερδεύεται μέσα στην άλλη. Οι πιο σημαντικές φιγούρες πλάι μας, είναι συνήθως οι μητέρες κι οι γιαγιάδες μας. Αφουγκράστηκα τους στεναγμούς τους και τους ταίριαξα μαζί με τους δικούς μου ένα ανίερο μπλουζ.
Και τα δύο βιβλία, διαπραγματεύονται την μοναξιά που μας κυκλώνει, ακόμη κι αν είμαστε ανάμεσα σε κόσμο. Είναι πλέον κοινωνικό φαινόμενο, όχι ατομικό. Ειδικά αυτήν την περίοδο, της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα, ο κάθε ένας παλεύει μόνος του, ακούει αλλά δεν μετέχει, δεν συμπονά, ξέφτισε η ανθρωπιά.
Μεγάλωσε η απληστία μας, γιατί μας ενδιαφέρει το γρήγορο, το εφήμερο, δεν έχουμε υπομονή για το αληθινό.
Την πνευματικότητα την βλέπουμε στο όλο το κείμενο της Νατάσσας να υπάρχει. Μας είπε, πως η πνευματικότητα είναι η μόνη διέξοδος που μας έχει απομείνει για ασφάλεια, σε αυτήν ή σε όποια άλλη ζωή υπάρχει, αν υπάρχει.
Με την Νατάσσα μιλήσαμε για την νέα γενιά και κατά πόσο έχει τους ίδιους προβληματισμούς, εάν το βιβλίο είναι ένα κάλεσμα και για την νεολαία.
Ειλικρινά δεν γνωρίζω εάν έχει τους ίδιους προβληματισμούς. Θυμάμαι όταν διάβασα σε ηλικία 16 ετών την Ασκητική και οι περιγραφές και οι εσωτερικές αναζητήσεις του Καζαντζάκη, μου έχουν στερήσει τον ύπνο, πνιγόμουν, καθώς αναλογιζόμουν πόσες αλήθειες είχε καταφέρει να χωρέσει μέσα σε ένα τόσο μικρό βιβλίο.
Ευελπιστώ να καταφέρει και το δικό μου να ανοίξει μια χαραμάδα σκέψης και σε αυτήν την γενιά. Να αντιληφθεί ότι η λύση να ανοίξει το μυαλό, όχι το φαίνεσθαι!
Τουλάχιστον όσο αφορά το Ωτακουστή που διάβασα, αλλά υποθέτω πως και στο 2ο μέρος θα ισχύει, υπάρχει βίωμα δικό σου που σε έσπρωξε να γράψεις αυτό το βιβλίο; διάβασα για το πρόβλημα υγείας σου...έπαιξε ρόλο κι αυτό; είναι ένα μέσο εξαγνισμού δικών σου φόβων;
Μεγάλωσε η απληστία μας, γιατί μας ενδιαφέρει το γρήγορο, το εφήμερο, δεν έχουμε υπομονή για το αληθινό.
Την πνευματικότητα την βλέπουμε στο όλο το κείμενο της Νατάσσας να υπάρχει. Μας είπε, πως η πνευματικότητα είναι η μόνη διέξοδος που μας έχει απομείνει για ασφάλεια, σε αυτήν ή σε όποια άλλη ζωή υπάρχει, αν υπάρχει.
Με την Νατάσσα μιλήσαμε για την νέα γενιά και κατά πόσο έχει τους ίδιους προβληματισμούς, εάν το βιβλίο είναι ένα κάλεσμα και για την νεολαία.
Ειλικρινά δεν γνωρίζω εάν έχει τους ίδιους προβληματισμούς. Θυμάμαι όταν διάβασα σε ηλικία 16 ετών την Ασκητική και οι περιγραφές και οι εσωτερικές αναζητήσεις του Καζαντζάκη, μου έχουν στερήσει τον ύπνο, πνιγόμουν, καθώς αναλογιζόμουν πόσες αλήθειες είχε καταφέρει να χωρέσει μέσα σε ένα τόσο μικρό βιβλίο.
Ευελπιστώ να καταφέρει και το δικό μου να ανοίξει μια χαραμάδα σκέψης και σε αυτήν την γενιά. Να αντιληφθεί ότι η λύση να ανοίξει το μυαλό, όχι το φαίνεσθαι!
Τουλάχιστον όσο αφορά το Ωτακουστή που διάβασα, αλλά υποθέτω πως και στο 2ο μέρος θα ισχύει, υπάρχει βίωμα δικό σου που σε έσπρωξε να γράψεις αυτό το βιβλίο; διάβασα για το πρόβλημα υγείας σου...έπαιξε ρόλο κι αυτό; είναι ένα μέσο εξαγνισμού δικών σου φόβων;
Ζω με τον χρόνιο πόνο από τα 23 μου. Κάποιες φορές με νικά και με ρίχνει στο κρεβάτι, αγκυλωμένη. Τον παλεύω και με παλεύει. Ο Ωτακουστής είναι ένας σύντροφος, όπως ο πόνος. Τον αντιλαμβάνομαι και φοβάμαι, θλίβομαι, αγχώνομαι. Στο Μπλουζ είναι ακόμα δυνατότερος, ο πόνος γδέρνει. Ξύνει πληγές που θεωρούσα ότι είχα γιατρέψει. Αυτό είναι θεωρώ και πέραν τούτου, πιστεύω ότι κάποτε όλοι μας πρέπει να βγάλουμε τους σκελετούς που κρύβουμε στην ντουλάπα μας. Η αποδοχή και η ομολογία επιβάλλεται όχι ως ανάγκη, παρά ως μέθοδος προσέγγισης.
Αν δεν μάθεις ότι πονάω, πως θα μπορέσεις να βοηθήσεις;
Την Νατάσσα Καραμανλή μπορείτε να την βρείτε διαδικτυακά στην συγγραφή της σελίδα και στην προσωπική της σελίδα.
0 Σχόλια