Άρωμα Λουίζας της Βίκυς Μωραγιάννη

 Αυτό το βιβλίο μου είχε κινήσει το ενδιαφέρον από την πρώτη στιγμή που το είχα δει, σαν κάτι να με τράβαγε σε αυτό. Το Άρωμα Λουίζας της Βίκυς Μωραγιάννη είναι μια πολύ ωραία έκπληξη! 

360 σελίδες

Εκδόσεις Μίνωας

Οφείλω να πω πως το εξώφυλλο το έχει επιμεληθεί ο Ιάκωβος Ψαρίδης... άλλωστε το εξώφυλλο είναι το πρώτο πράγμα που ένας αναγνώστης θα δει. Και συμφωνώ με την Βίκυ Μωραγιάννη... οι Λουίζες είναι πολύ χαρούμενες! 

Τα πάντα στη ζωή της Λουίζας μοιάζουν να καταρρέουν. Στα είκοσι επτά της, η δουλειά της στο Λονδίνο δεν έχει καμιά προοπτική, η προσωπική της ζωή βρίσκεται σε τέλμα, ενώ οι σχέσεις με την οικογένειά της είναι δύσκολες και ψυχρές. Η λατρεμένη της γιαγιά, εκείνη που τη μεγάλωσε, εκείνη που της έδειξε κάθε ομορφιά σε αυτό τον κόσμο, χτυπημένη τα τελευταία χρόνια από τη νόσο του Αλτσχάιμερ, δεν την αναγνωρίζει πια.

Όλα όσα ονειρεύτηκε κάποτε μοιάζουν εντελώς ανέφικτα… Απογοητευμένη και έχοντας αποδεχτεί την κατάσταση, καταλήγει να ζει μέσα στην απραξία και την απάθεια, παρατηρώντας τη ζωή της σαν απλός θεατής.

Μέχρι που η είδηση του θανάτου της γιαγιάς της θα τη βγάλει από τον λήθαργο και θα δώσει το έναυσμα για ένα ντόμινο απίστευτων γεγονότων που θα φέρουν στη ζωή της τα πάνω κάτω. Θα επιστρέψει εσπευσμένα στην Αθήνα μετά από πολύ καιρό και θα ανοίξει την πόρτα σ’ έναν κόσμο όπου το γέλιο και το δάκρυ, η αλήθεια και η γλυκιά ψευδαίσθηση θα μπλεχτούν με τον πιο υπέροχο, παράδοξο τρόπο. Μπορεί ένα χαμένο ημερολόγιο από το παρελθόν να τη βοη­θήσει να βρει τον δρόμο της; Και τι ρόλο θα παίξει στην αναζήτηση αυτή ένας γοητευτικός ντετέκτιβ;

Ένα αισιόδοξο μυθιστόρημα για την αγάπη και την απώλεια που προσεγγίζει με χιούμορ τις αναποδιές της ζωής. Μια συγκινητική ιστορία για όσα έχουμε και δεν το γνωρίζουμε, για όσα θα θέλαμε και δεν μπορούμε να έχουμε και για όσα μπορούμε να πετύχουμε και δεν το ξέρουμε.

Δεδομένου του γεγονότος ότι βρίσκω πολύ δύσκολα βιβλία χιουμοριστικά που να μου αρέσουν, γι'αυτό και τα αποφεύγω, αυτό ήρθε κι έκανε την διαφορά. Η Βίκυ με έναν διαφορετικό τρόπο, συνδύασε την θλίψη και την τραγικότητα μαζί με το χιούμορ, τόσο στους διαλόγους όσο και σε πολλές σκηνές στο βιβλίο. Η αγαπημένη μου σκηνή αυτή που η Λουίζα, η πρωταγωνίστρια της ιστορίας μας, είναι με συνεπιβάτες στο αυτοκίνητο σε ταξίδι οδικώς προς Βόρεια Ελλάδα... γέλασα μέχρι δακρύων σε αυτή τη σκηνή! 

Προσπαθώ πολύ σκληρά εδώ, να μην σας κάνω spoiler!! Θα χαθεί όλη η μαγεία που με τόση δεξιοτεχνία έφτιαξε η Βίκυ!! 

Κάπου η Λουίζα λέει πως η διάθεσή της εναλλάσσεται όπως τα φανάρια, πράσινο - πορτοκαλί - κόκκινο. Κάπως έτσι και στον αναγνώστη. Από γέλια μέχρι δακρύων, στην θλίψη και στον θυμό. Και ξανά από την αρχή. Απαραίτητα στάδια όμως μέχρι να φτάσεις στο επιθυμητό στάδιο που νιώθεις σίγουρη για τον εαυτό σου, που έχουν φύγει όλες οι σκιές και οι ανασφάλειες. Ένα απαραίτητο ταξίδι, μεταφορικά και μη, της Λουίζας ώστε να αντιμετωπίσει τον θάνατο της πολυαγαπημένης της γιαγιάς και να κάνει πραγματικότητα τα όνειρά της. 

Στην υπέροχη cardpostal που πάει set με το βιβλίο, η Βίκυ Μωραγιάννη λέει...

Εύχομαι το βιβλίο αυτό να σε βοηθήσει

ν'ανακαλύψεις ποια είναι η δική σου

ευωδιά της ευτυχίας!

Δεν μου πήρε πολύ ώρα για να απαντήσω με σιγουριά, πως η δική μου ευωδιά της ευτυχίας είναι ο παραδοσιακός ελληνικός καφές, με μπόλικο καϊμάκι... όπως τον απολάμβανε ο παππούς μου και με άφηνε κάθε φορά να κλέψω λίγο από το καϊμάκι με ένα κουλουράκι ή μπισκότο... 

Το Άρωμα Λουίζας θα το απολαύσετε όπως κι εγώ...