"Εκεί που τραγουδάνε οι καραβίδες"-Αγαπημένες φράσεις

Από την ημέρα που ήρθε στα χέρια μου το βιβλίο "Εκεί που τραγουδάνε οι καραβίδες" κρατήθηκα για να μην το τελειώσω μέσα σε μία ημέρα. Η ταινία στάθηκε η αφορμή για να διαβάσω το βιβλίο και που με έκανε να βγω από την νεκρή περίοδο διαβάσματος που είχα πέσει. 

Μου άρεσε πάρα πολύ και ήλπιζα να μην με απογοητεύσει το βιβλίο. Κάτι που συνήθως συμβαίνει όταν έχουμε διαβάσει πρώτα το βιβλίο και μετά βλέπουμε την ταινία. Με μεγάλη μου έκπληξη, η μεταφορά του στην μεγάλη οθόνη είναι σχεδόν ακριβής! Επιπλέον, ήταν σαν να γνώριζα από την αρχή τον βάλτο και την Κάια. Γιατί, όπως και να το κάνεις, κάποιες λεπτομέρειες δεν μπορούν να μεταφερθούν μέσα από την οθόνη, παρά μόνο μέσα από τις λέξεις της συγγραφέως Ντέλια Όουενς. 

Συνηθίζω να κρατώ σημειώσεις από φράσεις που μου αρέσουν από τα βιβλία που διαβάζω. Περιορίστηκα σε 3 που μου άρεσαν πολύ από όλο το βιβλίο και στις παραθέτω εδώ. 

‌"Δεν τό'ξερα πως οι λέξεις μπορούν να χωράνε τόσο πράμα. 

Δεν τό'χα φανταστεί πως τα λόγια μπορούν να είναι έτσι γεμάτα."

σελ. 138

"Τα φύλλα του φθινοπώρου δεν πέφτουν • πετούν. 

Βολτάρουν με το πάσο τους, καθώς είναι η μόνη τους ευκαιρία να αιωρηθούν ελεύθερα. 

Καθρεφτίζοντας το φως, στριφογύριζαν κι έτρεχαν και πετάριζαν καβάλα στα ρεύματα του αέρα."

σελ. 164

"Τα όνειρα απόδρασης-έστω και μέσα από τον θάνατο-πάντα υψώνονται προς το φως. 

Το λαμπερό, το φωτεινό έπαθλο της γαλήνης, που κρέμεται πάντα λίγο πιο πέρα απ' τα ακροδάχτυλά της, ώσπου το σώμα να κατέβει στον πάτο και να κατακαθίσει στη λασπερή σιγή. 

Στην ασφάλεια. Ποιος αποφασίζει την ώρα του θανάτου;"

σελ. 362

Θα σας πρότεινα να δείτε την ταινία, αλλά να διαβάσετε και το βιβλίο. Ή αν έχετε διαβάσει μόνο το βιβλίο, να δείτε και την ταινία. Κατά κάποιον τρόπο, είναι σαν το ένα να συμπληρώνει το άλλο. Τουλάχιστον για εμένα. Και από τις λίγες περιπτώσεις που μου άρεσε τόσο και το βιβλίο μα και η ταινία.