Η Αμαλία του Σπύρου Πετρουλάκη είναι ένα κοινωνικό μυθιστόρημα, με ορισμένα στοιχεία θρίλερ. Είναι το πρώτο μυθιστόρημά του που διαβάζω και περίμενα ένα αισθηματικό, ρομαντικό μυθιστόρημα... άγνωστο γιατί. Καμία σχέση λοιπόν...
..."Τί γίνονται όλα αυτά που θέλουμε να πούμε σε έναν άνθρωπο, αλλά οι καταστάσεις το φέρουν έτσι ώστε να τα κρατάμε μέσα μας; Πού πάνε; Τί χώρο πιάνουν στην ψυχή μας και πόσο κακό μας κάνουν στην πορεία; Γιατί αυτά που θάβουμε μέσα μας μόνο κακό μπορούν να μας κάνουν. Ποτέ καλό."...
Η ίδια η ιστορία ξεκινά από πολύ παλιά, σε μια οικογένεια στην επαρχεία με ιδιαίτερες ικανότητες, κυρίως οι γυναίκες της οικογένειας. Μυστικά, καταπίεση, βία, κοινά μυστικά μεταξύ της τοπικής κοινωνίας, συνθέτουν την νοοτροπία του τότε.
Φτάνουμε στο σήμερα, όπου ένας δολοφόνος κατ' εξακολούθηση σκοτώνει ανήλικα κορίτσια με τελετουργικό τρόπο.
Για να βρεθεί ο δολοφόνος θα πρέπει να ξεκινήσουμε από εκεί όπου άρχισαν όλα. Η Αμαλία θα πρέπει να αντιμετωπίσει το παρελθόν της, τους φόβους της, μα κυρίως τον ίδιο της τον εαυτό.
..."Έτσι είναι η ζωή" σκέφτηκε.
"Η ευτυχία θα έχανε τη σημασία της, αν δεν την εξισορροπούσε η λύπη."...
Η πλοκή είναι εξαιρετική. Ο τρόπος γραφής του Πετρουλάκη μοναδικός. Μας μεταφέρει από το παρελθόν στο παρόν και από το παρόν το παρελθόν. Το παζλ του αινίγματος συνθέτεται σιγά σιγά και εμείς έχουμε μείνει με κομμένη την ανάσα.
Διαπραγματεύεται και περνά μηνύματα ως προς την ενδοοικογενειακή βία, τον κοινωνικό αποκλεισμό, την καταπίεση από το οικογενειακό περιβάλλον και κυρίως προς τις γυναίκες που το μοναδικό τους δικαίωμα είναι το σπίτι και τα παιδιά.
Με έκανε να αναρωτηθώ... τα παιδιά γεννιούνται με την προσωπικότητά τους ό,τι κι αν κάνουμε εμείς οι γονείς, ή οι γονείς διαμορφώνουμε τον χαρακτήρα τους; Ή είναι κάπου στην μέση η αλήθεια;
Το σίγουρο ότι ένα παιδί στην τρυφερή ηλικία πριν την ενηλικίωση, μπορεί να ανθίσει ή να μαραθεί ανάλογα με τον τρόπο όπου έχει μεγαλώσει.
0 Σχόλια