Το ταξίδι μου στα μυθιστορήματα της Άλκης Ζέης ξεκίνησε με το μυθιστόρημα "Η Αρραβωνιαστικιά του Αχιλλέα". Συνέχισε με το "Με μολύβι φάμπερ νούμερο δύο". Κάποιοι μου είπατε πως ιδανικό θα ήταν να είχα ξεκινήσει ανάποδα, δηλαδή πρώτα με το "Με μολύβι φάμπερ νούμερο δύο" και μετά με το "Η Αρραβωνιαστικιά του Αχιλλέα".
Το "Η Αρραβωνιαστικιά του Αχιλλέα" εκδόθηκε πρώτο, και επιπλέον παίρνοντας υπόψιν πως το "Με μολύβι φάμπερ νούμερο δύο" πρόκειται για βιογραφικό βιβλίο, θέλησα να κρατήσω αυτή τη σειρά.
Και τελικά...καλώς έκανα.
Γιατί, ενώ το μυθιστόρημα "Η Αρραβωνιαστικιά του Αχιλλέα" πρόκειται για μυθοπλασία, έχει ωστόσο και ψήγματα από βιογραφικά στοιχεία της συγγραφέως, τα οποία τα εντοπίζεις στο βιογραφικό "Με μολύβι φάμπερ νούμερο δύο". Επίσης, κατά την διάρκεια της ανάγνωσης του βιογραφικού βιβλίου, η Άλκη Ζέη κάνει αναφορές στο μυθιστόρημα, ταξιδεύοντάς μας μπρος-πίσω στον χρόνο, κουμπώνοντας κατά κάποιον τρόπο, ας μου επιτραπεί η έκφραση, τα δύο βιβλία μαζί, κάτι που δεν θα μπορούσε να γίνει αντιστρόφως.
Για να αντιληφθεί κάποιος λοιπόν, την ιστορία της Άλκης Ζέη, θα πρέπει να ξεκινήσει από το μυθιστορηματικό "Η Αρραβωνιαστικιά του Αχιλλέα".
Βρήκα, αν μη τι άλλο, συναρπαστικό που μοιράστηκε η συγγραφέας στιγμές από τη ζωή της, ειδικά σε μια δύσκολη κοινωνικοπολιτικά περίοδο της χώρας, μέσα από τα μάτια ενός παιδιού προς την ενηλικίωση. Έχοντας, κι αυτό είναι ίσως από τα πιο συναρπαστικά στην ζωή της, έναν κύκλο ανθρώπων του καλλιτεχνικού και μη κύκλου, την περίοδο που έκαναν τα πρώτα τους βήματα στο τομέα της ποίησης, του θεάτρου, του βιβλίου κλπ.
Η αφήγηση της συγγραφέως μου θύμισε την γιαγιά μου, πόσο συγκινητικό είναι αυτό, όταν μου εξιστορούσε κι εκείνη δικές της ιστορίες από την ζωή της, την κατοχή και της υπόλοιπης οικογένειας. Αυτή η γλυκύτητα και η αμεσότητα είναι γιατί αυτό το βιβλίο θα έχει μια ξεχωριστή θέση στη βιβλιοθήκη και στην καρδιά μου.
0 Σχόλια