Ο πόλεμος που άλλαξε το Ρόντο

Ένα μεσημεράκι Παρασκευής που δεν έμοιαζε με κάποιο άλλο. Ήταν από τις πρώτες καλές ανοιξιάτικες ημέρες του έτους και κράταγα το πανωφόρι στο χέρι. Είχα σκάσει.

 
Η Αθήνα δεν μου αρέσει. Αν μπορούσα να την αποφύγω δια παντός, θα το έκανα. Έχει όμως κάποιες "γωνιές", από αυτές που κάτι θα μάθεις από εκεί. Κι αυτό την κάνει μοναδική.

Η επίσκεψη στην Ντιάνα ήταν σαν ένα "παράθυρο" σε έναν κόσμο τόσο μακρινό, μα συνάμα τόσο κοντινό. Γνωριστήκαμε μέσω της αγάπης μας για τα βιβλία στην διαδικτυακή κοινότητα των booklovers. Η Ντιάνα μοιράζεται πολλά πράγματα μαζί μας, πολλά παραπάνω από βιβλία. Προερχόμενη από μια χώρα σε κατάσταση πολέμου, παρόλες τις δυσκολίες, τον πόνο, την απογοήτευση πολλές φορές, τα βιώματα που κουβαλάει, έχει τόση αισιοδοξία και δύναμη μέσα της, που περισσεύουν και δίνει απλόχερα, σε γυναίκες και οικογένειες με βιώματα όπως εκείνη.

 
Μιλήσαμε για λίγη ώρα για όλα αυτά. Φεύγοντας, μου έδωσε ένα εικονογραφημένο παραμύθι, γραμμένο και στις δύο γλώσσες, ουκρανικά και ελληνικά, από εκδόσεις Αίολος, σε μετάφραση Νίκου Μεταξά, "Ο πόλεμος που άλλαξε το Ρόντο". Ένα πολύ πολύ αισιόδοξο παραμύθι που μας δείχνει πως παρόλες τις δυσκολίες, στο τέλος πάντα νικάει το καλό, εάν συνεργαστούμε όλοι μαζί για έναν καλό σκοπό! 

 
Μέχρι να φτάσω σπίτι, το είχα διαβάσει και είχα θαυμάσει την εικονογράφηση. Στο σπίτι, έγινε μια ακόμη επανάληψη. 

 
Ντιάνα σε ευχαριστώ για όλα!