Αναμφισβήτητα είναι από τις αγαπημένες μου συγγραφείς. Υπάρχουν αγαπημένες ιστορίες στην συλλογή μου από την Camilla, μα και λιγότερο αγαπημένες. Λυπάμαι που θα απογοητεύσω τους fan της Camilla, μα στο τελευταίο της μυθιστόρημα δεν μπορώ να πω το ίδιο.
Και οι λόγοι είναι οι εξής...
Στο Χρυσό Κλουβί, έχει ακολουθήσει διαφορετική γραφή και τακτική από αυτή που έχουμε συνηθίσει, κάτι που από μόνο του δεν είναι απαραίτητα κακό. Την Camilla, όμως, την έχω συνηθίσει σε αστυνομικά μυθιστορήματα, με το στοιχείο του θρίλερ και του σασπένς, συνδυάζοντας και την καθημερινότητα του αγαπημένου μας πρωταγωνιστικού ζευγαριού. Εδώ τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά.
Μεταφερόμαστε από την Φιελμπάκα στην Στοκχόλμη. Έχουμε μία ιστορία γυναικείας εκδίκησης, πιο light σε ανάγνωση (πάντα σε σχέση με τα προηγούμενά της μυθιστορήματα). Παρόλο που στο οπισθόφυλλο αναφέρεται ως ψυχολογικό θρίλερ, προσωπικά θα περίμενα εντονότερα στοιχεία ώστε να δικαιολογείτε η περιγραφή. Δεν παύει να είναι ψυχολογικό θρίλερ, όπου στα μέτρα τα δικά μου όμως, δείχνει πολύ ελαφρύ.
Αν, παρόλα αυτά, είσαι αναγνώστης που δεν έχεις γνωρίσει την Camilla από προηγούμενά της μυθιστορήματα, ενδεχομένως η παραπάνω σύγκριση να μην σε απασχολήσει καθόλου. Στο Χρυσό Κλουβί γνωρίζουμε την Φέι. Παντρεμένη με τον τέλειο σύζυγο και μητέρα μίας κόρης, που δείχνει να τα έχει όλα. Όλα ανατρέπονται όταν η Φέι ανακαλύπτει πως ο τέλειος σύζυγός της την απατά. Η ζωή της έρχεται τα πάνω-κάτω και μένει εντελώς ξεκρέμαστη. Οι ανακαλύψεις διαδέχονται η μία την άλλη, μέχρι που το πραγματικό πρόσωπο του τέλειου συζύγου αποκαλύπτεται σε όλο του το μεγαλείο. Πλέον η Φέι προσπαθεί να πάρει την κατάσταση στα χέρια της, να σταθεί στα πόδια της και στο τέλος να πάρει την απόλυτη εκδίκησή της!
Η Φέι θα μπορούσε να είναι μία οποιαδήποτε γυναίκα στην σύγχρονη εποχή που ζούμε. Η γυναίκα που δεν έχει τις ίδιες ευκαιρίες με έναν άντρα στον εργασιακό τομέα. Η γυναίκα που η μόνη της ασχολία είναι το σπίτι και τα παιδιά. Μια γυναίκα που έχει χάσει την αυτοεκτίμησή της. Που προδίδετε και χρησιμοποιείτε μέχρι να μην είναι αναγκαία πια. Σαν ένα αντικείμενο.
Η Camilla περιγράφει με ωμό τρόπο την χειραγώγηση πολλών γυναικών με βίαιο τρόπο, ακόμη και σήμερα, σε μια υποτίθεται σύγχρονη κοινωνία.
Σε κάνει να αναρωτιέσαι... πόσο δρόμο έχουμε ακόμη;
Και οι λόγοι είναι οι εξής...
 |
| Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο |
Στο Χρυσό Κλουβί, έχει ακολουθήσει διαφορετική γραφή και τακτική από αυτή που έχουμε συνηθίσει, κάτι που από μόνο του δεν είναι απαραίτητα κακό. Την Camilla, όμως, την έχω συνηθίσει σε αστυνομικά μυθιστορήματα, με το στοιχείο του θρίλερ και του σασπένς, συνδυάζοντας και την καθημερινότητα του αγαπημένου μας πρωταγωνιστικού ζευγαριού. Εδώ τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά.
Μεταφερόμαστε από την Φιελμπάκα στην Στοκχόλμη. Έχουμε μία ιστορία γυναικείας εκδίκησης, πιο light σε ανάγνωση (πάντα σε σχέση με τα προηγούμενά της μυθιστορήματα). Παρόλο που στο οπισθόφυλλο αναφέρεται ως ψυχολογικό θρίλερ, προσωπικά θα περίμενα εντονότερα στοιχεία ώστε να δικαιολογείτε η περιγραφή. Δεν παύει να είναι ψυχολογικό θρίλερ, όπου στα μέτρα τα δικά μου όμως, δείχνει πολύ ελαφρύ.
Αν, παρόλα αυτά, είσαι αναγνώστης που δεν έχεις γνωρίσει την Camilla από προηγούμενά της μυθιστορήματα, ενδεχομένως η παραπάνω σύγκριση να μην σε απασχολήσει καθόλου. Στο Χρυσό Κλουβί γνωρίζουμε την Φέι. Παντρεμένη με τον τέλειο σύζυγο και μητέρα μίας κόρης, που δείχνει να τα έχει όλα. Όλα ανατρέπονται όταν η Φέι ανακαλύπτει πως ο τέλειος σύζυγός της την απατά. Η ζωή της έρχεται τα πάνω-κάτω και μένει εντελώς ξεκρέμαστη. Οι ανακαλύψεις διαδέχονται η μία την άλλη, μέχρι που το πραγματικό πρόσωπο του τέλειου συζύγου αποκαλύπτεται σε όλο του το μεγαλείο. Πλέον η Φέι προσπαθεί να πάρει την κατάσταση στα χέρια της, να σταθεί στα πόδια της και στο τέλος να πάρει την απόλυτη εκδίκησή της!
Η Φέι θα μπορούσε να είναι μία οποιαδήποτε γυναίκα στην σύγχρονη εποχή που ζούμε. Η γυναίκα που δεν έχει τις ίδιες ευκαιρίες με έναν άντρα στον εργασιακό τομέα. Η γυναίκα που η μόνη της ασχολία είναι το σπίτι και τα παιδιά. Μια γυναίκα που έχει χάσει την αυτοεκτίμησή της. Που προδίδετε και χρησιμοποιείτε μέχρι να μην είναι αναγκαία πια. Σαν ένα αντικείμενο.
Η Camilla περιγράφει με ωμό τρόπο την χειραγώγηση πολλών γυναικών με βίαιο τρόπο, ακόμη και σήμερα, σε μια υποτίθεται σύγχρονη κοινωνία.
Σε κάνει να αναρωτιέσαι... πόσο δρόμο έχουμε ακόμη;
0 Σχόλια